به بهانه‌ی سال نو

دوست دارم در سال جدید طوری زندگی کنم که در آخر سال روی پرونده ام بنویسند : بدون حسرت و پشیمانی

دوست دارم همیشه حرفی رو بزنم که ارزشش بیشتر از خاموشی باشه.

دوست ندارم کاری رو انجام بدم که از گفتن علت انجامش، شرم کنم.

دوست ندارم توانایی هام جوری من رو به خودشون مشغول کنند که از ضعف هام غافل بشم و دوست هم ندارم که ضعف هام، توانمندی هام رو زایل کنند.

دوست ندارم باغبان باغی باشم که در آن گل های کاغذین می روید که اخوان گفت:

چرا بر خویشتن هموار باید کرد رنج آبیاری کردن باغی کز آن گل کاغذین  روید ؟