ترانه عاشقانه نیست

برای این یادداشت عکس نمیذارم چون خود این یادداشت گویای یه تصویره: تصویری از «من» ِ بی «تو».     این روزها - بی تو - بر من چه سخت میگذرد. نمیگم که اگر نباشی نمی‌تونم که روزگار بگذرانم ولی اگر بودی، تحمل این روزگار هزار رنگ هم شیرین بود. می‌خواستم از تو به زبان خودم بنویسم ولی دیدم این ترانه بهتر از من میتونه حرف دلم رو بزنه (و تو هم که میدانی: من همیشه بهترین‌ها را برایت خواسته بودم ...) ميگه مرده نفس نمي‌كشه ؟ كي ميگه نبض جسد نمي‌زنه ؟ چشمات رو به دم اين آينه بدوز ببين اين مرده چقدر شكل منه من كه با هر نفسم ده تا دريچه وا مي شد با صداي زمزمه‌م قله‌ها جابجا مي‌شد حالا خيلي وقته مُردم زير ماسك زندگي آخ! اگه دوباره چشمام از قفس رها مي‌شد من مثه زلزله‌ام، شبيه طوفان تبس دم عيسي  رو نمي‌خوام، تو غروب اين قفس نفس منه كه قبرستون رو زنده مي‌كنه من خودم يه پا مسيحم اما بي تو، بي نفس مي‌دونم خوب مي‌دونم ترانه عاشقانه نيست رنگ واژه‌هاي من به رنگ اين زمانه نيست وقتي بين مرده ها زندگي رو صدا كني ديگه هيشكي گوش به زنگ تپش ترانه نيست ها !با تو ميشه از رو سر تقويما پريد تنها با تو ميشه از عمق گلايه قد كشيد بي تو اين حافظه‌ي گريه شمار رو نمي‌خوام بيا! از تو ميشه شعر ناب زندگي شنيد* (*"یغما گلرویی" از دفتر شعر " زندگی به شرط چاقو ")