بایدِ بودنت! باش!

	مادران دریادل کودکان را بر تخته‌پاره‌ای رها در طوفان می‌زایند úúú کودکان دریازاد در هیبت موج و حیرت مادران بر پشت نهنگ می نشینند  ((عمران صلاحی))
از بازی با کلمات  و عبارات بدم میاد وقتی که راحت میتونم بگم «دوستت دارم» و «محو توام»؛ تویی که من میوه‌ی زندگی توام. آره محو توام؛ تویی که با دیدن محبت‌هات و فداکاری‌هات در بشر بودنت شک کردم؛ نتونستم بگم فرشته‌ای چون فرشته بدون اختیار و فکر عمل میکنه ولی تو میدونستی و میدونی که چیکار داری میکنی، دانسته اون همه سختی رو به خودت دادی تا من به بار بشینم ، مثل بقیه‌ی آدم‌ها هم نیستی که کارهات و محبت‌هات رو با حساب و کتاب انجام بدی، همه کارهات رو بدون كوچكترين چشم‌داشتی انجام میدی؛ آره! فقط با يه اسم ميتونم صدات كنم: مادر! اگر این دنیای هزار رنگ آدم رو از «بودن» پشیمون میکنه، حضور کسی مثل تو میتونه این باور رو کمرنگ کنه، میتونه آدم رو امیدوار نگهداره! وقتی که خسته از هر مسئله‌ای برمی‌گردم خونه، فقط وجود توئه که باعث میشه که برام خونه با بیرون یه فرقی داشته باشه، اون موقع هست که خونه برام میشه یه جایی برای آروم گرفتن. به خاطر همینه که اگر خستگی یا دغدغه ای هم باشه وقتی دارم از در میام تو، همه‌ش رو همون بیرون در میذارم چون میدونم وقتی که تو باشی، دیگه جایی برای اون دغدغه‌ها و خستگی‌ها باقی نمیمونه! اما امان از اون روزایی که خونه نیستی ... وقتی میام خونه و میبینم نیستی، چقدر دل دل می کنم تا بیای! چند دفعه تا پشت پنجره میرم و بیرون رو نگاه میکنم! اگر نبود وجود تو، یقین داشتم که «خوب» بودن و «خوب» موندن فقط یه خواب و خیاله، یه وهم! که فقط به درد کتاب های داستان میخوره! حضور تو، احساس ناب «بودن» است که روح مرا به آسمان‌ها عروج می‌دهد.* پس، بایدِ بودنت! باش!  * این جمله رو از یکی از دوستان شنيده‌ام.