ورق بزن مرا ...

آری! گُلم! دلم!            حُرمت نگهدار! كاين اشك‌ها، خون‌بهای عمر رفته‌ی من است سرگذشت كسی كه هيچ كس نبود و هميشه گريه ميكرد بی مجال انديشه به بغض‌های خود، تا كی مرا گريه كند؟ تا كِی؟ و به كدام مرام بميرد؟ ...  آری! گُلم! دلم! ورق بزن مرا و به آفتاب فردا بينديش                        كه برای تو طلوع می‌كند با سلام و عطر آويشن ... «حسين پناهی»
از «تو» نوشتن تمام نشد و تعطيل نشد گرچه اينجا تعطيل بود ميدونی! كار دل كه تعطيل بردار نيست اما ديگر وقت ورق زدن است كتاب رو به جلو ورق بزن و به صفحات قبل برنگرد ديگر خواندنی نيست صفحات قبل فقط برای ديروز خواندنی بود! نه برای امروز و برای فردا! آری! دلم! گُلم! كسی چه می‌داند شايد اين كتاب فصل‌های بهتری هم داشته باشد من هم مثل تو بار اوّلم است كه اين كتاب را می‌خوانم! صفحات بعد هر چه نوشته شده باشد – چه خوب و چه بد- فردا از آن ِ توست چون من به طلوع تو و فردا ايمان دارم «من» ِدیروز ِمن، همانجایی غروب کرده است که تو و آفتاب ؛ فردا از همانجا سربرمیاورید... آری! گُلم! دلم! ...