یک قصه بیش نیست ... *

«افلاطون» در رساله ضیافت خویش عشق را از زبان «اریسطو فانوس» چنین بیان میکند:
آدمیان نخستین دارای چهار دست بودند و چهار پا و دو سر داشتند با دو صورت در آن. در حرکت، سرعت بسیار و در تن، نیروی فراوان داشتند. چنان تند رفتار بودند که درصدد برآمدند بر آسمان‌ها برآیند و بر خدایان حمله برند.    از وحشت آدمیان چهار پا، در شورای آسمان‌ها غوغا افتاد. خدایان درمانده بودند که آنان را به جا بگذارند یا صاعقه بفرستند و همه را نابود سازند. اما از نابودی آدمیان، زیانی عظیم به خدایان وارد می‌شد چون دیگر پرستنده و قربانی دهنده نمی‌داشتند.    عاقبت زئوس،خدای خدایان، را فکری به خاطر رسید که دیگران هم پسندیدند:
	زئوس بر آن شد که آدمیان را به دو نیم کند تا هم از قدرتمندی آنان بکاهد و هم پرستنده‌های خود را دو چندان کند. فرمان داد و چنین شد و به زودی آنان را در زمین چنان پراکنده کرد که هر نیمه، نیمه‌ی دیگر خود را گم کرد
و از آن زمان بود که عشق پدید آمد    و آنچه ما آن را عشق می نامیم، آرزوی آدمی است که نیمه اصلی خود را که او را کامل میکند، بیابد.
*یک قصه بیش نیست غم عشق وین عجب / کز هر زبان می شنوم، نامکرر است (حافظ)