کشتی پهلو گرفته

غم به جراحت می‌ماند، يك‌باره می‌آيد اما رفتنش، التيام يافتنش و خوب شدنش با خداست. و در اين ميانه، نمك روی زخم و استخوان لای زخم و زخم بر زخم، حكايتی ديگر است. حكايتی كه نه می‌شود گفت و نه می‌توان نهفت.    حكايتی آتشی كه می‌سوزاند، خاكستر می‌كند اما دود ندارد، يا نبايد داشته باشد. ...    گويی تقدير چنين بوده است كه حضور دو روزه‌ی من در دنيا با غم و اندوه عجين شود، هر چه بود، گذشت و هر چه می‌بود، می‌گذشت.    و من می‌دانستم كه تقدير چگونه رقم خورده است و می‌دانستم كه غم نان خورشت هميشه‌ی من است و اندوه، همسايه‌ی ديوار به ديوار دل است من.* * برگرفته از كتاب " كشتی پهلو گرفته " نوشته‌ی "سيد مهدی شجاعی"