راز

رازی که خطرکنندگان می‌دانند در بازیِ خون، برندگان می‌دانند با بالِ شکسته پرکشیدن هنر است این را همه‌ی پرندگان می‌دانند

«مصطفی علیپور»

یک قصه بیش نیست ... *

«افلاطون» در رساله ضیافت خویش عشق را از زبان «اریسطو فانوس» چنین بیان میکند:
آدمیان نخستین دارای چهار دست بودند و چهار پا و دو سر داشتند با دو صورت در آن. در حرکت، سرعت بسیار و در تن، نیروی فراوان داشتند. چنان تند رفتار بودند که درصدد برآمدند بر آسمان‌ها برآیند و بر خدایان حمله برند.    از وحشت آدمیان چهار پا، در شورای آسمان‌ها غوغا افتاد. خدایان درمانده بودند که آنان را به جا بگذارند یا صاعقه بفرستند و همه را نابود سازند. اما از نابودی آدمیان، زیانی عظیم به خدایان وارد می‌شد چون دیگر پرستنده و قربانی دهنده نمی‌داشتند.    عاقبت زئوس،خدای خدایان، را فکری به خاطر رسید که دیگران هم پسندیدند:
	زئوس بر آن شد که آدمیان را به دو نیم کند تا هم از قدرتمندی آنان بکاهد و هم پرستنده‌های خود را دو چندان کند. فرمان داد و چنین شد و به زودی آنان را در زمین چنان پراکنده کرد که هر نیمه، نیمه‌ی دیگر خود را گم کرد
و از آن زمان بود که عشق پدید آمد    و آنچه ما آن را عشق می نامیم، آرزوی آدمی است که نیمه اصلی خود را که او را کامل میکند، بیابد.
*یک قصه بیش نیست غم عشق وین عجب / کز هر زبان می شنوم، نامکرر است (حافظ)

ما در برون پرده ، شده مغرور صد فریب*

در سرزمین من،                       روزنامه لال به دنیا می‌آید،                       رادیو کر                       و تلویزیون کور ... و کسانی که طالب سالم زاده شدن ِ این همه باشند، را                                                                            لال می‌کنند و می‌کُشند،                                                                            کر می‌کنند و می‌کُشند،                                                                            کور می‌کنند و می‌کُشند ... در سرزمین ِ من! ...  آه! سرزمین ِ من! «شیرکو بی‌کس» (شاعر اهل کردستان)

* ما در برون پرده، شده مغرور ِ صد فریب / تا خود، درون پرده چه تدبیر می‌کنند  (حافظ)

همیشه، جایی،‌اثری از زندگی

تپه‌های پوشیده از برف؛ درختان پوشیده از برف؛ راه‌های پوشیده از برف؛                                 کسی که در میان برف راه خود را به سختی باز می‌کند؛                                 نشانه‌ای به جا می‌گذارد                                                               که دعوت می‌کند                                                                                     به دنبال کردن آن. تپه‌های پوشیده از برف؛ درختان پوشیده از برف؛ راه‌های پوشیده از برف؛                                و همیشه، جائی، اثری از زندگی ...   «مارگوت بیکل»

امشب ببین که دست من، عطر تو رو کم میاره ...

چونان گلی پرپرت کردم تا درونت را به تماشا بنشینم؛ ندیدمش، امّا                  پیرامونم                  از عطری بی‌مرز سرشار شد ... «خوان رامون خمینس»

چه کسی ... ؟

در شب سرد زمستانی کوره‌ی خورشید هم، چون کوره‌ی گرم چراغ من نمی‌سوزد و به مانند چراغ من                          نه می‌افروزد چراغی هیچ،                          نه فرو بسته به یخ، ماهی که از بالا می‌افروزد. من چراغم را در آمد_رفتن همسایه‌ام افروختم در یک شب تاریک و شب سرد زمستان بود، باد می پیچد با کاج در میان کومه‌ ها خاموش گم شده او از من جدا زین جاده‌ی باریک و هنوزم قصه در یاد است وین سخن آویزه‌ی لب :                                 که می‌افروزد؟                                 که می‌سوزد؟                                 چه کسی این قصه را در دل می‌اندوزد؟    در شب سرد زمستانی کوره‌ی خورشید هم، چون کوره‌ي گرم چراغ نمی‌سوزد ...

«نیما یوشیج»

ارتفاع پرواز

پرنده‌ کوچک من! تو مانند عقاب توانا ساخته نشده‌ای!                                         چرا بلند پرواز می‌کنی؟

«نیما یوشیج»

عدالت

یک عمر، نقش می‌زند و قالی می‌بافد؛ امّا، زير پايش فرش ماشینی پهن است ...

برف

از سينه‌ی هوا، از چين‌های ابری دامن افشان، بر بيشه‌های تيره و برهنه، بر خرمن‌زارهای متروك، خاموش و نرم و آرام                           برف می‌بارد. همان‌طور كه تخيلات ابرآلود ما                            در كلامی آسمانی به ناگهان قالب می‌گيرند، همان‌گونه كه دل مشوش                            راز خود را در سپيدی چهره می‌نماياند، آسمان آشفته خاطر نيز                            اندوهی را كه در دل دارد، فاش می‌سازد. برف، شعر هواست                          كه به نرمی از كلمات خاموشی تركيب شده برف، راز نوميدی است،                          كه از ديرباز در سينه‌ی ابرآلود هوا انداخته شده، و اكنون آن را نجوا می‌كند                          و بر جنگل و كشتزار فاش می‌سازد. «لانگ‌فلو»