منزلی در دوردست

منزلی در دوردستی هست بی شک هر مسافر را، این چنین دانسته بودم٬ وین چنین دانم. لیک، ای ندانم چون و چند! ای دور! تو بسا کآراسته باشی به آیینی که دلخواه ست.                                                                  دانم این که بایدم سوی تو آمد، لیک                                                                  کاش این را نیز می‌دانستم، ای نشناخته منزل!                                                                  که از این بیغوله تا آنجا، کدامین راه                                                                  یا کدام ست آن که بیراه ست.                                                                  ای برایم، نه به رایم ساخته منزل! نیز می‌دانستم این را، کاش، که بسوی تو چه‌ها می‌بایدم آورد؟ دانم ای دور عزیز! این نیک می‌دانی من، پیاده‌ی ناتوان؛ تو، دور و دیگر، وقت بیگاه ست.                                                                  کاش می‌دانستم این را نیز                                                                  که برای من تو در آنجا چه‌ها داری؟                                                                  گاه کز شور و طرب خاطر شود سرشار،                                                                  می توانم دید                                                                  از حریفان نازنینی که تواند جام زد بر جام،                                                                  تا از آن شادی به او سهمی توان بخشید؟ شب که می‌آید چراغی هست؟ من نمی‌گویم بهاران، شاخه‌ای گل در یکی گلدان، یا چو ابر اندُهان بارید، دل شد تیره و لبریز، زآشنائی غمگسار آنجا سراغی هست؟                                                                 آه ... «مهدی اخوان ثالث»

حرف

مثل ناگهان یک شهاب کال تند و رعدناک بی‌امان در آسمان شکفت و گفت:                                              عمر لحظه‌ای است                                              از بر آمدن                                                          تا به آخر ماندن                                              و در این میان                                                               کار ما شکفتن است و بس                                                                                                   گفت و خاک شد ... »سلمان هراتی«

من و شاگردانم

تمام شهر، خیابانی است که شاگردانم                  هر روز                          با کیفی از عصاره‌ی خورشید                                                                از آن می‌گذرند و مرا       از هزار کوچه                       فاتحانه عبور می‌دهند.

من و شاگردانم                      آن‌گاه که درختان پَر می‌ریزند به راه می‌افتیم                     تا سبزترین اندیشه‌ها را                                       به مدرسه ببریم                                                              آن‌جا که درختانش                                                              داناترین درختان دنیایند.

از هشت صبح هزار شقایق ِعاشق                            از دریچه‌های قلب من                                                       با مهربانی عبور می‌کنند هر صبح‌گاه در صف دعا                 آیات نور و کوثر را                 بر تن‌پوش‌های عفت ِدخترانم                                                       می‌خوانم                                                                    و آیات جهاد را                                                                    بر پیشانی بلند پسرانم

چشمانشان ترازویی است                                    که صبوری مرا                                    با وزنه‌های عاطفه                                                            توزین می‌کنند

شاگردانم             بهترین آموزگاران من‌اند آن‌ها، هر روز مرا می‌آزمایند                                     و من در سال سه بار ... من روحم را هزار پاره می‌کنم                                        و به هزار شاگردم هدیه می‌دهم

هر زنگ، برهه‌ی مقدسی است که عطش‌های خدایی‌شان را                                       عاشقانه می‌نوشم و چشمانم را در زمزم نگاهشان                        غسل می‌دهم هیمه‌ی جسمم را در اندیشه‌ی گل رنگشان                                 تطهیر می‌کنم، و هر دَم بازدَم‌هایشان را،                                                                                      تنفس می‌کنم

من و شاگردانم واژه‌ها را خوب معنی می‌کنیم؛                                          روز یعنی: پرواز                                          رود یعنی: حرکت                                          چشمه یعنی: مهربانی                                          آب یعنی: زندگی                                          مرداب یعنی: جهل                                          توفان یعنی: ...

کاش می‌شد                  زنگ فیزیک                                همیشه                                          از آینه‌ها گفت؛                  زنگ شیمی، از آب؛                  زنگ جغرافی، از ستاره؛                  زنگ تاریخ، از بَدر

کاش می‌شد                  زنگ ریاضی                                 دنیا را منهای دنیاداران کرد و زنگ فارسی                   شعر حافظ را                                  با لهجه‌ی سرو                                  و گویش جاری آب                                                         خواند.

من و شاگردانم با ستاره‌ها                                   در یک مدار می‌چرخیم در خانه‌ی نقره‌ای ِمهتاب                                 نماز می‌خوانیم و مثل یک خوشه‌ی گندم                                 از یک ریشه آب می‌خوریم با کوه‌ها هم‌سطحیم با دریاها هم‌عُمقیم                           دست‌هامان گلدسته‌های حرَمَند                           هزار روزنه دارد به هزار خانه‌ی نور

بر بام کلاسمان انگار      بلالی می‌خواند و کسی می‌گوید:                           وَ یُزَکّیهِم وَ یُعَلِّمُهُم الکِتابَ ... و کسی می‌گوید:                           عَلَّمَ الإنسانَ ... و کسی می‌گوید:                           إنَّما بُعِثتُ مُعَلِّما

«محمود رفیعی» (استاد دانشگاه‌)

باران نیسان

تاک را ای ابر نیسان سیراب کن، نِی صدف قطره تا «مِی» می‌تواند شد، چرا گوهر شود؟!!

* نیسان، از ماه‌های رومی است که بخشی از آن در فروردین و بخشی در اردی‌بهشت واقع می‌شود.