گاهی به آسمان نگاه کن ...
ساشی کوچولو پس از این که برادرش متولد شد، از پدر و مادرش تقاضا کرد که او را با نوزاد تنها بگذارند. آنان نگران بودند که مثل تمام دخترهای چهار ساله، ممکن است او احساس حسادت کند و بخواهد او را بزند یا به زمین بیندازد. از این رو حرف وی را نپذیرفتند. ساشی با آن طفل با مهربانی رفتار می کرد تا این که درخواست او مبنی بر تنها ماندن با طفل موجه جلوه کرد و پدر و مادرش اجازه دادند.

ساشی با غرور به اتاق طفل رفت و در رابست، اما لای آن را کمی باز گذاشت. برای پدر و مادر کنجکاو، وجود همان شکاف کافی بود تا وی را ببینند و به سخنانش گوش فرا دهند. آنان دیدند که ساشی کوچک به آرامی به سوی برادر نوزاد خود رفت، صورتش را به صورت او نزدیک کرد و به آرامی گفت: « داداش کوچولو، به من بگو پیش خدا بودن چه احساسی دارد. من دارم فراموش می کنم.»

منبع : کتاب «چکیده ای از غذای روح» ترجمه عباس چینی و مرجان اندرودی