منزلی در دوردست

منزلی در دوردستی هست بی شک هر مسافر را، این چنین دانسته بودم٬ وین چنین دانم. لیک، ای ندانم چون و چند! ای دور! تو بسا کآراسته باشی به آیینی که دلخواه ست.                                                                  دانم این که بایدم سوی تو آمد، لیک                                                                  کاش این را نیز می‌دانستم، ای نشناخته منزل!                                                                  که از این بیغوله تا آنجا، کدامین راه                                                                  یا کدام ست آن که بیراه ست.                                                                  ای برایم، نه به رایم ساخته منزل! نیز می‌دانستم این را، کاش، که بسوی تو چه‌ها می‌بایدم آورد؟ دانم ای دور عزیز! این نیک می‌دانی من، پیاده‌ی ناتوان؛ تو، دور و دیگر، وقت بیگاه ست.                                                                  کاش می‌دانستم این را نیز                                                                  که برای من تو در آنجا چه‌ها داری؟                                                                  گاه کز شور و طرب خاطر شود سرشار،                                                                  می توانم دید                                                                  از حریفان نازنینی که تواند جام زد بر جام،                                                                  تا از آن شادی به او سهمی توان بخشید؟ شب که می‌آید چراغی هست؟ من نمی‌گویم بهاران، شاخه‌ای گل در یکی گلدان، یا چو ابر اندُهان بارید، دل شد تیره و لبریز، زآشنائی غمگسار آنجا سراغی هست؟                                                                 آه ... «مهدی اخوان ثالث»